بر تاریک خانه ی نیستی نور هستی تو بود که درخشیدن گرفت. اراده ی «او» بود که بر قامت عدم، نور وجود تو را پوشاند و چشم تمامی مخلوقات، از ازل تا ابد را روشن و مبهوت گردانید... همه ی بهانه ی خلقت تو بودی... همه ی آفرینش در سایه خورشید وجود تو برپاست. چه خوب! که آمدی... که از همان ابتدای عالم، رحمة للعالمین بودی... که چشم بشر ظلمت زده، به روشنای دلنشین نور تو روشن شد...
خوش آمدی!
